|
|
november
herfst gedicht
Hier is de mooie vertrokken zomer,
De bloemen hebben hun geur verloren.
De bloemen hebben geen frisse tinten meer,
Hun heldere kleuren zijn gedempt.
Veel knoppen klaar om te openen
Bijna verwelken.
De herfst heeft zijn strakke sluier aangetrokken,
Er is geen blije vloer meer.
In de buurt van hoge en trotse dahlia's,
Die hun verschillende boeketten grootbrengen,
We zien alleen donkere gedachten,
En genuanceerde chrysanten.
In de lichte kale bosjes
De zangvogels zwijgen.
Op de grond rolt de kastanje,
En op de muren bloedt de wijnstok.
De gazons zijn koud en nat,
De bladeren zijn al roestig;
De wind op de grond verstrooit ze,
De wind of de volgende bui.
De lucht is vochtig en doordringend,
De tuin is niets meer dan een stervende man.
De zon, door de mist,
Ziet eruit als een rokend rood wierookvat;
En de natuur is op deze plek
Plechtig als afscheid.
Laten we vertrekken, mijn zoon, deze stille hoek;
Laten we teruggaan naar de grote stad.
Daar, beschut door de autans,
Laten we wachten op de lente.
Maar ik hoor een geritsel van vleugels
En klaaglijke ritornellos..
Heeft deze lieve vogel spijt,
Net als wij, afgelopen april?
Amélie Dewailly (mevrouw Gustave-Emile Mesureur)
Onze kindergedichten - 1885
|
